fbpx
Eenvoud

dec 11, 2020

Eenvoud brengt leven

“Mag en kan het ook eenvoudig?”

Dat heb ik nogal eens.  

Ik houd niet van ingewikkelde dingen.  Proberen afspreken met iemand en maar geen geschikt moment vinden, de indruk hebben dat ik niet alles gedaan en geregeld krijg (huishouden, kinderen, werk, passie,…), misschien niet het project op mijn werk krijgen dat me net zoveel voldoening zou geven,…

Kan het niet gewoon eenvoudig? Dat ik gewoon mag leven en dingen mag doen die ik graag doe?

Eigenlijk is stress op zo’n moment aan het woord.  

Het leven zoekt immers altijd naar meer leven, vanuit ontspanning.  Niet door ingewikkelde constructies te bedenken.  Wel door mogelijkheden te zien.

‘Meer leven opzoeken’ is de basis van het leven en dus ook van onze cellen.  Het is een samenwerking en afstemming tussen onze cellen en die van het hele universum waarbij alles zoekt naar meer leven. Met meer leven bedoel ik goed en gezond leven. Onze cellen doen dat dus automatisch. Het gaat over mogelijkheden zien tussen en in alles wat er is. Mogelijkheden naar ontspanning, naar vreugde, naar harmonie, naar liefde. Dan gaan dingen meer vanzelf.

De ‘moetens’ vallen er af.

Vandaar dat ik zo graag in de natuur ben en van eenvoud houd.  Waarschijnlijk omdat ik me in de natuur direct terug kan verbinden met mijn essentie en dus innerlijke eenvoud, de mogelijkheden van ‘meer leven’.  De bomen, het water, de vogels,… verlangen niks van mij.  Ze leggen mij geen druk op.  Ik mag gewoon mezelf zijn. Alsof die samenwerking in en rond mij dan terug in gang gezet wordt.

Niet te veel afleiding.  Niet te veel materie.  Niet overbodig consumeren.  Niet teveel dingen die me afleiden van het oorspronkelijke, lichte leven in mij.  

Pleonexia en puur

Paul Verhaege heeft het in zijn boek ‘Intimiteit’ over pleonexia (afkomstig van Aristoteles), het altijd maar meer en meer willen.  Mensen vergelijken zich constant met anderen.  En het wordt problematisch als we ervan overtuigd zijn dat anderen méér hebben en krijgen dan wij.  

Volgens Aristoteles ligt het antwoord er in dat ons ‘verlangen naar meer’ moet ingeperkt worden via opvoeding.   De ‘opvoeding’ van onze maatschappij, ons marktdenken en economische maatschappij doet net het tegenovergestelde.  Daar wordt gestreefd naar meer en meer groei.  

En ja, het leven verlangt ook naar meer leven.  Maar betekent meer groei, meer leven?  Soms wel, soms niet. Er is innerlijke groei en groei als mens. En er is economische groei.

Is reclame, internet, smartphone, digitalisering,… meer leven?  

We worden door de digitale maatschappij ‘opgevoed’ om altijd maar meer te willen, ook in ons eentje.  Via een schermpje willen we meer likes.  We willen meer geld om te shoppen.   De ander is bijna zelfs niet meer nodig.  Want we hebben ons schermpje.  

Puurheid en intimiteit liggen vaak al helemaal ver weg.  Er is nog weinig afstemming op ons lichaam, al helemaal niet op dat van een ander.  

Dat is nu eenmaal de maatschappij waarin we nu leven.  

Daar zitten we in.  

En tegelijk roept mijn ziel ook naar het andere.  Naar puurheid.  Naar verbinding.  Naar eenvoud.  Naar intimiteit.  

Het is er.  Als ik het opzoek en er me bewust van ben.   Van de vaak onbewuste samenwerking en afstemming van mijn cellen naar meer leven, lichtheid, gezondheid en harmonie kies ik er vaak voor om dit bewust te maken.

Jaaaaaa, ik zoek het pure en eenvoudige leven op.  Dat is mijn reden van bestaan hier.  Dat wil ik graag mee in de wereld zetten!  Contact met het oorspronkelijke leven.  Contact met mijn lichaam en mijn hart.   Contact met de mezelf en de ander. Contact met vreugde, harmonie, liefde.

Eenvoud in communicatie

Zo houd ik ook van eenvoud in communicatie met de ander.

Wat is dat dan precies?

Niet te veel bla bla en gezever.  

Wel eenvoud, duidelijkheid, eens goed lachen en huilen.  

Ik was het wel niet altijd gewoon om duidelijk te zijn.  Of als ik het wél was, werd het niet geapprecieerd en dan heb ik het geweten!  

Terwijl duidelijk zijn wel helderheid en ontspanning brengt.  

Eenvoud in mijn communicatie brengen, is voelen en benoemen wat in me leeft.  

En me dan telkens afvragen wat de mogelijkheden zijn, vanuit een open houding.

Het leven vraagt niet om verhalen en allerlei ingewikkelde gedachten vanuit verdediging.  Het leven vraagt om meer leven.

Vanuit wat hier en nu in mij leeft.  

Vanuit mijn essentie.

Vanuit mijn eenvoud.

Hoe?

Heel eenvoudig.

Ik creëer een moment van bewust ademen. Zo wordt helder wat speelt en leeft in mijn hoofd, lichaam en hart. Ik adem met aandacht.

Door het (even) stil te maken. (Ja, soms ga ik er zelfs express voor naar toilet :-))

Deel met je vrienden